Durdum💥

Uzun zaman olmuş yazmayalı. Bahane uydurmayacağım istesem önceliklerim arsasına alır zaman yaratır yazardım. Olmadı bir türlü. Aslında askıda bir çok yazım var ama giriş gelişme varsa sonuca bağlayamamışım veya gelişme sonuç tamam giriş yok🤣🤦🏼‍♀️ Ama bugün tamamen ilham geldi elim yazdı bir de farkettim ki ben;

Durdum📍

Son yıllar o kadar çok koşturmuşum ki.. Bir bavulu bırak ertesi gün yeni seyahate git, gece hiç uyuma arkadaşlarınla sosyalleş ama sabah işe normal saatinde git, hiç uyumadan projelerde sabahla, sabahın köründe uçacaksın hiç uyuma, arkadaşın üzgün yanında olmalısın, kuzeninin iyi günü koş yardım et, yeğenin doğacak orda olmalısın, acı kayıpları son yolculuğuna uğurlarken orada bulunmalısın olmalısın da olmalısın! Hayır demiştim kendime sen bir tanesin İrem ve bölünemezsin bu kadar. Evet zoraki değil içimden gelerek yapıyordum ama bir yerde bu kadar koştursan da yetişemediğin zamanlar oluyormuş. Geçen sene İstanbul’a taşındığım zaman öğrenmiştim bunu tam olarak o zaman idrak etmiştim. “ Bir yerlerde bulunmak istiyorum evet ama bulunamazsam da o olaylar yaşanıyor doğacak olan bebek doğuyor, ölenin cenazesi kaldırılıyor, kutlamalar yapılıyor” yani anladım ben olsam da olmasam da oluyor. Evet olsam iyi oluyor belki kendim için ama olmazsa da can sağlığı, anladım ki gönüller bir oluyor. Anladığım bir şey daha vardı. Sık sık uçak yolculuğu yaptığım zamanlar, uçaktan her indiğimde bir farklı ruh haline bürünüyordum, anladım ki bir çok şeyle yüzleştiğimiz zaman dilimi içersindeydim. Düşünmeye o kadar vaktim yokmuş ki. Uyumadan önce deseniz başımı yastığa koydum mu uyurum ben, uçakta internet yok, iletişim yok çöz kafanın içindekileri eğer çözemezsem de bir gerginlikle iniyordum yüzleşemeden, erteleyerek. Meğer ne çok şeyi ertelemişim, ne çok düşünce yarım kalmış kafamda. Şu karantinanın ilk 2 haftasını çok iyi geçirdim. Oh be dedim zorunlu kapandım yoksa duracağım yoktu! 3. Haftaya bir girdik aman Allahım depresyona gireceğimi  sandım. Bir keyifsizlik, uyku ve yeme alışkanlıklarının değişmesi, ailemden uzak olmam vs. Bir de yüzleşmek istemediğim düşünceler varmış kafamda onları da reddediyormuşum aslında. Telefonda kimle konuşsam İroş egzersiz yap, şu tarifi yap, bu filmi izle, kitap okuyor musun.. Bunalmıştım! Yeter dedim bu bir pandemi yarış mı yapıyoruz. Tüm bu önerileri yapmazsam, tabiri caizse verimli vakit geçirmezsem nolur? Zaten geçireceğim zamanı, omzuma aldığım yükleri almış koşuyordum. Bir durayım ya! Rahat bir nefes alayım. Belki bir gün hiç yemek yemem,belki o gün telefonu hiç elime almam, belki tüm gün uyurum. Ya nasıl geçerse geçsin günler dedim. Yazdım, çizdim, paşa gönlüm ne istediyse yaptım. Kaçıncı haftadayız saymıyorum artık. Haber de izlemiyorum. Ne zaman bitecek bu günler, normal düzene girecek miyiz bilmiyorum ama bugün durdum ben daha yeni yani. Aldım bir peştemal çıktım evin karşısındaki koca parka, serdim uzandım üstüne. Gözlerimi açamadım güneşten, masmavi bir gökyüzü,derin bir nefes aldım enfes çim kokusu, yalnızca çeşitli kuş seslerinin senfonisi.(Halbuki kulaklığımı getirdim müzik dinlerim diye) Dünya varmış! 

      

Kitap da getirmiştim belki bir kaç sayfa bakarım ucundan diye vazgeçtim kendi hayatımı okumaya başladım, ana karakter benim, peki yazar burada ne anlatmak istemiş acabalara baktım😬Kabullenemediğim üzüldüğüm şeylerle de yüzleştim şükürler olsun iyi ki olmamış. İnanın buna gerçekten çok isteyip de olduramadığınız ne varsa sizin hayrınıza ve bir şey daha biliyorum ki önünüze çok daha güzelleri gelecek. Siz yeter ki fırsatları görün, denemekten korkmayın, düşün düşe kalka büyüyeceksiniz. Düzen bu yanlışı yapmadan yanlış olduğunu anlamazsınız. Doğrusuysa kendi kendinize doğrunuzu bulacaksınız. Her zaman aynı psikolojide hiçbirimiz olmayacağız ama tüm hissettiğimiz duygular da ruhumuza misafir bunu sakın unutmayın. Uzun lafın kısası ben bugün DURDUM şahane bir duygu biliyorum yalnız değilim🤍

Güvende kalın, sağlıkla kalın..

İremo